दोन अभंग
—— १ —–
आपुलाच मास्क । आपुलाच श्वास
ओढ घुसमटून । उच्छवासही
आपुलेच पाय । चालवावे दूर
भयाचेच पायी चाळ । फोडही लेवून
आपुलेच हात आता । टाकावे कापून
हातगाडीस रे बांध । ओढावे कुथून
आपुलाच आत्मा । आपुलाच क्रूस
हो आत्मनिर्भर । ‘देस’ म्हणे
—– २ ——
आत्म निर्भर । आत्म निर्भय
भारत भर । चाल रे भर्भर
खिचडीचा धनी । तूच हो बाप्पा
बिस्कुट पाणी । बरे आम्हा
भीक नको तुझी । पॅकेजाची वाटी
तुला लखलाभ । लाख लाख कोटी
टोपी दे रे माझी राजा । चोरली कशाला
म्हणतो बांधीन । सोलल्या पायाला
मोहन देस
Translated by Sangeeta Gandhe
Our mask, our breathe,
The strangling of longings; Exhale.
Our legs, walk them long miles,
Feet shackled in fears; Ornamented with blisters.
Now, let me cut my hands-off,
Tie to the hand-cart, drag with might, as in constipation,
Our soul, our cross,
Be self-reliant, says Des.
Self- reliant, Self-reliant,
Around Bharat, Walk hastily.
You, the savior, Owner of the khichadi,
Biscuit, water; We all well.
Don’t offer alms, a bowl of package,
May you be blessed with your millions, millions, millions, of crores.
Give back my headgear, my king, what made you steal?
I wonder I would wrap it around my worn-out feet.